សៀវភៅយេរេមាគឺជាទំនាយអក្ខរាវិរុទ្ធ និងប្រវត្តិនិទានកថា ទោះបីជាមិនមានលំដាប់លំដោយទាំងស្រុងក៏ដោយ។ ហោរាយេរេមាបានសរសេរវានៅពេលខ្លះក្នុងអំឡុងពេលកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់គាត់ប្រហែលឆ្នាំ ៦២៦-៥៨៦ មុនគ្រិស្តសករាជ បុគ្គលិកលក្ខណៈសំខាន់ៗគឺស្តេចយូដា បារូក អេបដេមេលេក ស្តេចនេប៊ូក្នេសា និងរេកាប៊ីត។ គោលបំណងរបស់វាគឺដើម្បីព្រមានអំពីការបំផ្លិចបំផ្លាញដែលពួកគេហៀបនឹងប្រឈមមុខ ហើយជំរុញឲ្យយូដាត្រឡប់មកវិញ ហើយចុះចូលចំពោះព្រះ។ យេរេមាជាសង្ឃដែលព្រះត្រាស់ហៅឲ្យធ្វើជាព្យាការីរបស់ទ្រង់។ យេរេមាកំណត់អត្តសញ្ញាណអំពើខុសឆ្គង និងការក្បត់របស់ពួកគេ ដោយសារគាត់ចង់ឱ្យពួកគេដឹងពីស្ថានភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃអំពើបាបរបស់ពួកគេ។ បន្ទាប់មក គាត់បានផ្ដល់ការព្យាករណ៍អំពីស្ដេចដែលនឹងមកដល់ និងសេចក្ដីសញ្ញាថ្មីដែលនឹងត្រូវធ្វើ។ • នៅក្នុងជំពូកទី 1-10 ព្រះជាម្ចាស់ហៅលោកយេរេមា ហើយប្រកាសថា «ខ្ញុំបានដាក់ពាក្យរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងមាត់របស់អ្នក» (1:9)។ យេរេមាថ្កោលទោសយូដាចំពោះអំពើបាបរបស់ពួកគេ ហើយវាយប្រហារភាពគ្មានជំនឿរបស់ពួកគេ ច្បាស់ជាខឹងនឹងអំពើបាបឥតសំចៃរបស់ពួកគេ។ • ជំពូក ១១-២៨ យេរេមាបានព្រមានអំពីការបំផ្លិចបំផ្លាញដែលនឹងត្រូវបង្ហូរមកលើស្រុកយូដា។ គាត់សរសេរអំពីការលះបង់កំហឹងដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះ។ នៅពេលមួយ ព្រះមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំនឹងមិនស្តាប់ពេលគេហៅមកខ្ញុំ ដោយសារតែគ្រោះមហន្តរាយរបស់គេ”(១២:១៤)។ អំពើទុច្ចរិតជាច្រើនដែលធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ព្រះពិរោធ គឺការថ្វាយបង្គំរូបព្រះក្លែងក្លាយ និងព្រះឥតឈប់ឈរ ហើយយញ្ញបូជាដុតដល់ពួកគេ។ • ពីជំពូកទី 29-38 យេរេមាសរសេរអំពីកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី និងក្តីសង្ឃឹមដែលព្រះនឹងនាំមកនៅពេលដែលទ្រង់រំដោះពួកគេបន្ទាប់ពីការជាប់ជាឈ្លើយ។ ស្ដេចសេដេគាដែលមិនបានស្តាប់តាមការព្រមានរបស់ទ្រង់ បានបោះយេរេមាទៅក្នុងគុក ហើយបន្ទាប់មកចូលក្នុងអណ្ដូង។ យ៉ាងណាក៏ដោយ យេរេមាបានព្រមានថាស្ដេចនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ស្ដេចបាប៊ីឡូន។ • ជំពូកទី 39-52 យេរេមាកត់ត្រាព្រឹត្តិការណ៍នៃការដួលរលំនៃក្រុងយេរូសាឡិមនៅឆ្នាំ 586 មុនគ.ស ដូចដែលហោរាជាច្រើនបានប្រកាសកាលពីអតីតកាល អាណាចក្របាប៊ីឡូនពិតជាបានឡោមព័ទ្ធក្រុងយេរូសាឡឹម និងដែនដីយូដា។ នេះបញ្ចប់ការនិរទេសនៃនគរទាំងពីរ គឺនគរខាងជើងក្នុងឆ្នាំ 722 មុនគ.ស និងឥឡូវនេះជានគរភាគខាងត្បូងនៅឆ្នាំ 586 មុនគ.ស ដូចដែលយេរេមាបានប្រកាសនៅក្នុង 37:17 ស្តេចសេដេគាត្រូវបានចាប់ខ្លួន ហើយកូនប្រុសរបស់គាត់ត្រូវបានគេសម្លាប់នៅចំពោះមុខរបស់គាត់ គាត់ត្រូវបានខ្វាក់ ចង និង ត្រូវបានគេចាប់អូសទៅក្រុងបាប៊ីឡូន។ • នៅក្នុងជំពូកទី 50 ព្រះសន្យាថានឹងជួយសង្គ្រោះប្រជាជាតិរបស់ទ្រង់ពីការជាប់ឃុំឃាំង។ នៅក្នុងខ ១៧-១៨ ព្រះបានប្រកាសថា «អ៊ីស្រាអែលជាហ្វូងដែលខ្ចាត់ខ្ចាយ សត្វតោបានបណ្តេញពួកវាចេញ។ អ្នកដែលស៊ីគាត់មុនគេគឺស្តេចអាស្ស៊ីរី ហើយអ្នកចុងក្រោយដែលបានបាក់ឆ្អឹងគឺនេប៊ូក្នេសា ជាស្តេចបាប៊ីឡូន។ ហេតុនេះ ព្រះអម្ចាស់នៃពិភពទាំងមូល ជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមានព្រះបន្ទូលថា មើល យើងនឹងដាក់ទោសស្ដេចបាប៊ីឡូន និងស្រុករបស់គេ ដូចយើងបានដាក់ទោសស្ដេចស្រុកអាស្ស៊ីរី។ រាជធានីនៃប្រទេសអាសស៊ើរត្រូវបានបំផ្លាញយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងររហូតដល់សតវត្សរ៍ទី ១៩ នៃគ.ស.