ប្រភេទនៃសៀវភៅចោទិយកថាមិនខុសពីនិក្ខមនំទេ។ វាគឺជារឿងប្រវត្តិសាស្ត្រ និងច្បាប់ ទោះបីជាមានបទចម្រៀងពីម៉ូសេបន្ទាប់ពីគាត់បានតែងតាំងយ៉ូស្វេក៏ដោយ។ បទចម្រៀងនេះរៀបរាប់អំពីប្រវត្តិដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានជួប។ ម៉ូសេបានសរសេរចោទិយកថាប្រហែលឆ្នាំ ១៤០៧-១៤០៦ មុនគ.ស បុគ្គលិកលក្ខណៈសំខាន់ៗគឺម៉ូសេ និងយ៉ូស្វេ។ ម៉ូសេបានសរសេរសៀវភៅនេះដើម្បីរំឭកប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលអំពីអ្វីដែលព្រះបានធ្វើ និងដើម្បីរំឭកពួកគេអំពីអ្វីដែលព្រះរំពឹងពីពួកគេ។ ឈ្មោះមានន័យថា "ច្បាប់ទីពីរ" ។ ម៉ូសេផ្ដល់«ច្បាប់»ជាលើកទីពីរ។ • នៅក្នុងជំពូកទី 1-4 ម៉ូសេពិនិត្យមើលព័ត៌មានលម្អិតមួយចំនួននៃប្រវត្តិសាស្រ្តអតីតកាលរបស់អ៊ីស្រាអែល ដូចជានិក្ខមនំ និងការវង្វេងនៅក្នុងទីរហោស្ថាន។ បន្ទាប់មក គាត់ដាស់តឿនពួកគេឲ្យធ្វើតាមច្បាប់របស់ព្រះ។ • បន្ទាប់មក នៅក្នុងជំពូកទី 5-28 លោកម៉ូសេបានរំលឹកឡើងវិញនូវបញ្ញត្តិដប់ប្រការដល់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ម៉ូសេពន្យល់អំពីគោលការណ៍ និងការណែនាំសម្រាប់ការរស់នៅក្នុងជីវិតដែលគោរពព្រះជាប្រជាជាតិដែលព្រះបានជ្រើសរើស។ ទាំងនេះរួមមានរបៀបស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ច្បាប់នៃការថ្វាយបង្គំ ច្បាប់ទាក់ទងនឹងទំនាក់ទំនង (ដូចជាការលែងលះគ្នា) ហើយក៏មានផលវិបាក និងទោសទណ្ឌដែរ ប្រសិនបើច្បាប់ទាំងនេះត្រូវបានខូច។ • ជំពូកទី 29-30 មានចលនាដើម្បីតាំងខ្លួនជាប្រជាជាតិមួយ និងដើម្បីឈរដាច់ពីគ្នាចំពោះព្រះ។ នេះរួមបញ្ចូលការមិនត្រឹមតែស្គាល់ច្បាប់ជាច្រើនដែលព្រះបានបង្គាប់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ការគោរពតាមច្បាប់ទាំងនោះ ហើយដាក់ព្រះជាមុនដែរ។ • ជាចុងក្រោយ នៅក្នុងជំពូកទី 31 ដល់ទី 34 យើងឃើញការផ្លាស់ប្តូរដំបូងក្នុងការដឹកនាំនៅក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែល។ ម៉ូសេ ជាអ្នកដែលដឹកនាំពួកគេពេញមួយជីវិត ប្រគល់អំណាចទៅឲ្យយ៉ូស្វេ ហើយចាត់តាំងគាត់។ ម៉ូសេឲ្យពរដល់កុលសម្ព័ន្ធ ដែលរំឭកយើងពីយ៉ាកុបឲ្យពរកូនប្រុសរបស់គាត់ជិត៤៥០ឆ្នាំមុន។ នៅក្នុងជំពូកចុងក្រោយ ព្រះបង្ហាញម៉ូសេនូវទឹកដីសន្យា ទោះបីជាគាត់មិនអាចចូលទៅក្នុងវាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីនេះ ម៉ូសេជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះអម្ចាស់បានស្លាប់នៅលើភ្នំនេបូ។